a--. observe phenomenon
a-. set criteria, set objective
a. assign meaning
b. assign value to occurrence frequency
c. reevaluate a-
d. reevaluate a--
e. repeat a. adjust if necessary
f. go to a--
You press buttons.
6 years ago
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
tha petaxete kai hartaeto?o algorithmos ishyei kai gia ta thalassina-dokimasmena pragmata ; )
ReplyDeletexxx
ammeeee.....
ReplyDeletekai pretzel me taramosalata
kai sushi toursi tha fame...
gia ta thalassina tha prepei na prosthesoume enan allergy factor
XXX
eisai megali ma-lagana xxxxxx
ReplyDeleteΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΟΥς ΚΑΝΟΝΕς ΚΑΙ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟ ΜΟΥ ΠΟΝΗΜΑ, ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΓΑ...
ReplyDeleteΤΑ ΝΗΜΑΤΑ
Χειμώνας βαρύθυμος στις πόλεις - χωρίς χιόνια φέτος, άρρωστο κλίμα γενικότερα -
κι απόψε η τηλεόραση έγινε ανυπόφορη. Προβάλλω τι σκέφτομαι στο γυαλί και βλέπω το δικό μου πρόγραμμα. Ταινία εποχής με πρόσωπα αγαπημένα κι αγιασμένα μες το χρόνο. Ταυτίζομαι – όπως γίνεται συνήθως – με τον ήρωα και κουρνιάζω δίπλα του στον αχυρώνα της θείας Μαρίτσας, Χριστούγεννα του ’73, στο χωριό.
Χωμένοι με την ξαδέλφη μου
μέχρι το λαιμό σ’ ένα βουνό από στάρι
κι από κάτω τα σώματά μας μπλεγμένα,
- δήθεν για να ζεσταθούμε -
πρώτη φορά βυθισμένοι σ’ αυτό
που δεν ξέραμε ακόμα τ’ όνομά του.
Πιο κει η γιαγιά, η μάνα, θείες και γειτόνισσες
όλων των ηλικιών στο φως της λάμπας.
Γύρω από τον αργαλειό, συγκεριάζανε
νήματα για κάθε λογής υφαντά
και ιστορίες απ’ τα καμποχώρια
παλιότερες και τωρινές.
Είχα μόλις γυρίσει απ’ το καφενείο,
που είχε φέρει τη πρώτη τηλεόραση.
Εκεί οι μεγάλοι τα ίδια κάθε βράδυ.
Κουβεντολόι για πολιτική και μπάλα,
μοιρολατρία, κάπνα, θολούρα στο μυαλό
απ’ τα ούζα και την κούραση της μέρας.
Ήταν προνόμιο για έναν εξάχρονο να μπαίνει εκεί
- αφήνανε χαριστικά μόνο εμάς τους Αθηναίους -
μα γρήγορα τους βαριόμουνα κι αυτούς και τα σήριαλ
- τα καφενεία τ’ αγάπησα πολύ αργότερα.
Μετά απ’ το κέρασμα – πάντα κόκα κόλα
προφασίστηκα κάτι, πάλι, κι έφυγα τρέχοντας
για τον άλλο τον κόσμο, τον γλυκύ
μοναδικός άντρας στο γυναικομάνι
όπου με περίμενε η ξαδέλφη
να μάθει τη νέα μου περιπέτεια.
Της έλεγα ψέματα, για μένα η περιπέτεια ήταν εδώ
οι απλές γυναίκες στο ημίφως γινόντουσαν μάγισσες
που με τις κουβέντες τους επανέφεραν στην τάξη
όσα στη διάρκεια της μέρας την είχαν διασαλεύσει.
Τα λόγια τους γυρίζανε πάνω από τα κεφάλια μας,
τα βλέπαμε, όπως βλέπει κανείς τα χνώτα στο κρύο,
να κυλάνε το ένα πίσω απ’ το άλλο πάνω σε κλωστές.
Ξαφνικά μας κατέβηκε τότε να τρέξουμε γύρω τους
και με τα νήματα από χάμω να τυλίξουμε τις μητερούλες.
Μείνανε για λίγο ακίνητες και μας κοιτάγανε σαστισμένες
πιασμένες οι ίδιες τώρα σε πραγματικό ιστό
(σαν τον άλλον, τον αόρατο,
που έπλεκαν με τις μυθιστορίες τους
για να σταματήσουν το χρόνο
και να πιάσουν το νήμα
για το νόημα της ζωής τους
- αφού στη διάρκεια της μέρας
όταν ανασταίνουν τις δικές μας τις ζωές
νιώθουν να τους διαφεύγει)
Πρόλαβε και μας γλύτωσε η γιαγιά απ’ τη βίτσα,
μας διώξανε για το σπίτι, ήταν κι η ώρα περασμένη.
Έξω χιόνιζε και βαστιόμασταν απ’ το χέρι ακίνητοι,
πιασμένοι εμείς τώρα στο ουράνιο δίχτυ με τις νιφάδες,
έτοιμοι να παίξουμε στο μυαλό μας την πιο όμορφη
από τις ιστορίες αγάπης που κρυφακούσαμε.
Το βάλαμε στα πόδια όταν άρχισε να ανηφορίζει κόσμος
απ’ την πλατεία – κάποιοι βλαστημάγανε που δεν είδανε το ματς.
Το καφενείο σχόλασε νωρίς απόψε, από άλλα χιόνια.
Της τηλεόρασης. Που σε λίγα χρόνια θα σκέπαζε τα πάντα.
22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010
πολύ ωραία ή αφήγηση...
ReplyDeleteμια φορά είχα σκεφτεί τις ζωές μας, σαν μέσα σε ένα βέκτορα τρισδιάστατο, και με ένα νήμα, που θα αφήναμε πίσω μας, (σας αράχνες ας πούμε), τις μετακινήσεις μας στον χώρο (και αναπόφευκτα και στο χρόνο) τις γραφικές παραστάσεις της "πορείας" μας. Και αν ας πούμε το δικό μου νήμα ήταν κόκκινο, και το δικό σου μπλέ, θα ταν ενδιαφέρον να έβλεπες πως τα νήματα αυτά μπλέκονται για κάποτε τόσο περίπλοκα, και κάποια πως χώριζαν για πάντα(?).
Αυτή βέβαια δεν παύει να είναι μια σκέψη που προκύπτει σε ένα γραμμικό, νευτώνιο πλαίσιο θέασης του χώρου και του χρόνου.
στην πέμπτη δημοτικού έπαιζα ποδόσφαιρό (με ένα πλαστικό μπουκαλάκι άδειο, sinalco cola) με την έκτη. Ως πεμπτάκι έπαιζα πάντα συμπαίκτης με την έκτη, και όταν πήγα πιά έκτη δημοτικού, έπαιζα με την πέμπτη. Συνήθως κερδίζαμε. Η "απόκλιση" μου όμως δεν έχαιρε πάντα δημοφιλίας. Το γήπεδο ήταν "ιδιαίτερο". Ως τέρμα Α, ήταν ο ένας τοίχος από τις τουαλέτες του δημοτικού (παλιό αρχοντικό, που είχε δωρηθεί στον δήμο ως δημοτικό), και ως τέρμα Β, σε κάθετη διάταξη, όχι οριζοντιώς απέναντι όπως κάθε γήπεδο ποδοσφαίρου, η πίσω μεταλλική πόρτα (μάλλον για τις προμήθειες), που έκλεινε με κάτι σύρτες, και που ποτέ κανένας δε σκέφτηκε να τους σηκώσει. Δεν την είδα ποτέ ανοικτή. Κάθε επίθεση έμοιαζε με στημένη φάση. Περρίτο να πω βέβαια ότι τα σκόρ θυμίζαν αγώνα μπάσκετ.
Λίγο παρακάτω ένα κτισμένο βουλωμένο πηγάδι, με ένα σχεδόν κυλινδρικό τσιμεντένιο τελείωμα, με διάμετρο χονδρικά ένα μέτρο, και ύψος μέχρι την μέση (ενός παιδιού δημοτικού) και με μια ενδιαφέρουσα ιδιομορφία. Το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του ήταν λείο, και στα δύο άκρα, ήταν πιο ανάγλυφο και τραχύ, (σκέψου σα να βλέπεις τη κάτοψη της μακέτας ενός γεωγραφικόυ χάρτη) που στην μέση έχει την πεδιάδα, και στην άκρη δύο βουνά. Στις δύο άκρες του, υπήρχαν δύο μοναδικές, εκ διαμέτρου αντίθετες τρύπες, ρηχές σαν δακτυλήθρες, ισα που μπορούσαν να χωρέσουν ένα τάλιρο !!!!!
Απευθείας σούτ με δείκτη 5
Σούτ με άλμα από την απέναντι μεριά 50,
Σούτ με περιστροφή (έκει που κορώνα και γράμματα γίνονται το ίδιο), και ειδικά φάλτσα 10.
......................cont
Απο εκείνο το σημείο με πλάτη στον τοίχο στα δεξιά, ήταν το υπόστεγο. Τοιχάκι και αριθμητάκι, με χαρτάκια με ποδοσφαιρίστες, και τα κορίτσια. Έπαιζα ώρες σχοινάκι με τα κορίτσια. Και βοηθούσα και την κα βαγγελιώ στο κυλικείο, όταν είχε πολύ δουλειά, με αντάλαγμα έξτρα γέμιση στο σάντουιτσ ή έκπτωση στον λουκουμά. Προς το τέλος είχε κουραστεί η συνεργασία, και οι γεμίσεις στα σάντουιτσ είχαν αρχίσει να γίνονται παραγεμίσεις, και τα βλέμματα της κυρίας βαγγελιώς λιγότερο γλυκά και τρυφερά και πιο υποψιασμένα. Νομίζω πως τότε κατάλαβα γιατί η έννοια δημόσιος υπάλληλος είχε τόσο αρνητική σήμανση στην ελλάδα, (και τόση δημοφιλία)
ReplyDeleteΑναριωτιέμαι “τι λένε” για εμένα αυτα τα δυο τριά πράγματα, αν “εξηγούν” κάτι, ποιό είναι το “νόημα” τους. Πόσες ταινίες θα μπορούσαν να γίνουν για εκείνη την αυλή, για την μπλε ποδιά μέχρι τη β δημοτικού, τον γρηγόρη εκείνο το χοντρο αγόρι που έφαγε την σφαλιάρα επειδη έκανε γελιότητες στη γυμναστική, που ακούστηκε τόσο δυνατά στο παράθυρο της αίθουσας της πρώτης δημοτικού, από όπου κοιτούσα το γεγονός που νόμιζα ότι την έφαγα εγώ, για την Άννα μου μου έστειλε (μάλλον το πρώτο) ερωτικό ραββασάκι, και τον παναγιώτη το ξανθό αγόρι, με τα μακριά μαλλιά και τα γαλανά μάτια, που ήταν στο άλλο τμήμα, και που οι γονείς του είχαν μαγαζί με σπάνια ρούχα σχεδιαστών και φυσικά το ζήλευα, και την μαρία που ήταν τσιγγάνα και μια φορά μου έκλεψε το σάντουιτσ.
Αναρωτιέμαι, τι απο αυτά συνέβει πραγματικά, και πότε.
Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν φέρω την πρώτη, παράγραφο στη μέση, και την τρίτη πρώτη. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν παραλείψω, το αριθμητάκι και το τοιχάκι, και δώσω μεγαλύτερη έκταση στο σχοινάκι, αν παραλείψω το περιστατικό με το ραβασάκι, και αντ αυτού μνημονεύσω την πρώτη μου επίσκεψη στο σπίτι της άννας, οπού στο δρόμο για το δωμάτιο της αντιλήφθηκα τον υπολογιστή του αδερφού της. Επίσης αν έχει καμιά σημασία το ότι το δημοτικό δεν υπάρχει πια, είναι metropolis, και κέντρο αδυνατίσματος πρήνου.
Αναρωτιέμαι, αν είναι η πρώτη φορά που έγιναν όλα αυτα, επείδη τα γράφω εδώ, πρώτη φορά, επειδή η ιστορία σου, μου τα “έφερε” στη μνήμη. Και αν θα “ξαναγίνουν” έτσι, την επόμενη φορά που θα τα διηγηθώ.
"που με τις κουβέντες τους επανέφεραν στην τάξη
ReplyDeleteόσα στη διάρκεια της μέρας την είχαν διασαλεύσει"
!!!!
...σ' ευχαριστώ, τσου
ReplyDeleteμου θύμισες το δημοτικό κ
αι τη μπάλα στην αυλή
-στους αγίους αναργύρους-
σχεδόν τα ίδια πράγματα...
(εκτός από το ότι έπαιζα
φουνταριστό σεντερ φορ
κι είχα το ρεκόρ 7 γκολ
στα πέντε διαλλείματα
που κράταγε το ματς
- ως συνήθως είχα βάλει έξι
και με τη δύναμη τού λόγου
που πρώιμα ανακάλυπτα
τους έπεισα όλους ότι
τελικά ήταν εφτά!!! )
φαίνεται η παιδική ηλικία - όταν είναι ευτυχισμένη - είναι ίδια για όλους μας, οι δυστυχίες διαφέρουν...
υγ ένας πολύ στενός κύκλος με φωνάζει στου, από το στ(έργιος) & το στού(πιντ).
αυτό πως σου φαίνεται?
περαστικά μπρε
μου 'χεις λείψει
St.